Volksverhuizing
Na een maand voor verschillende opdrachtgevers bij Hilversum
te hebben gewerkt, was het weer tijd om de biezen te pakken en de kudde terug
te brengen naar Den Dolder.
 |
| Nog even bochtige smele begrazen |
Zo’n wandeling is altijd een hele onderneming. Ik
doe het liever niet alleen; drukke wegen oversteken en door de bebouwde kom
lopen vind ik nog altijd eng, maar misschien ben ik wel te veel een doemdenker.
Een uitzonderlijk groot leger vrijwilligers had ik verzameld, met zes man
–waarvan drie herders- en twee getrainde
honden kon er niks misgaan.
De wandeling begon ten zuiden van Hilversum en bracht ons
door een laan van Amerikaanse eiken richting Lage Vuursche. Achter me hoorde ik
geritsel van honderden hoefjes door de bladeren en eikels die kapot gebeten
worden. Schapen zijn gek op eikels, en dat is maar goed ook, want het is
krachtvoer!
 |
|
Border collie Messel zorgt dat geen schaap achterblijft
|
Al snel verruilden we het bos om voor het pannekoekendorp
Lage Vuursche. Zo druk en levendig dit toeristische oord is als het lekker weer
is, zo stil was het op deze licht miezerige dag. We konden zo wel mooi
doorlopen met ons leger hongerige schapen. De weg was even geblokkeerd. Die
schapen zijn net kleine olifantjes en wijken voor niks en niemand als ze de
kans krijgen. Gelukkig leken automobilisten het geen probleem te vinden. Auto’s
gingen aan de kant, ramen gingen open en smartphones verschenen. “Hoeveel zijn
het er nou? 250!?! Asjemenou!” “Ik heb nog nooit zo’n goed excuus gehad om te
laat te zijn!” Vrijwel iedereen aanvaarde het lot met een glimlach.
Gelukkig gingen we direct na Lage Vuursche het bos weer in,
ditmaal over een mooie beukenlaan, dat rechts uitkijkt op weilanden, en links
op het nadrukkelijk afgesloten landgoed Drakenstein, waar prinses Beatrix
tegenwoordig weer woont.
Een drukke regionale weg naderde en ik werd ietwat
zenuwachtig. Fred en Joost liepen vooruit om alvast het verkeer te stoppen.
Gelukkig hadden we twee honden. De hond vooraan kon de kudde snel stoppen als
het moest, en de hond achteraan zorgde juist dat alle schapen doorliepen en
niemand achterbleef. De oversteek was dan ook snel gemaakt en ik kon weer
rustig ademhalen.
We vervolgden onze tocht door weer een idyllisch laantje, langs
mooie boerderijen, akkers, weilanden en
houtwallen. Een ontzettend mooi stukje
Nederland. We naderden een gemengd bos en het einde was in zicht. En dat was
maar goed ook, want de kilometers zaten in mijn benen en ik had zin in de
vrijdagmiddagborrel die op me wachtte. Iedere vrijdagmiddag ga ik wat drinken
met lokale schaapsherders, altijd erg gezellig.
Na 2,5 uur lopen kwamen we aan in Den Dolder. De schapen
lieten we achter in een heide met een vaste omheining. Hier hadden ze meer dan
voldoende eten en drinken om het weekend door te komen. Met de auto die we van
te voren in Den Dolder hadden geparkeerd, konden we de andere auto’s in
Hilversum ophalen, zodat ons een wandeling terug bespaard bleef, en we moe en
zeer voldaan weekend konden vieren.
Met dank aan Jildou, José, Senne, Fred en Joost voor hun
hulp en gezelligheid!
Leonie is werkzaam als schaapsherder. Met haar kennis van landschap en ecologie draagt zij bij aan een goed beheer van gebieden. Dit doet ze niet alleen, aan haar zijde staan de hond, de schapen, collega's en vrijwilligers.
 |
| Een zwak schaap wordt naar Den Dolder gebracht |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten